تبیین مولفه‌های موثر مشارکت مردمی در شهرهای سنتی برای دستیابی به پایداری اجتماعی

یکی از دغدغه های زندگی شهرنشینی در شهرهای امروزی ما رسیدن به پایداری اجتماعی بوده و مشارکت شهروندی راه حلی برای رسیدن به این پایداری است. در جریان این مشارکت، توجه به ارزش های انسانی و کیفیت بخشیدن به فضاهای انسان ساخت از اهمیت بالایی برخوردار است.
اگرچه به نظر می‌رسد که بهره‌گیری از مشارکت مردمی در جریان معماری و شهرسازی نیز مانند بسیاری از جریان‌ها و رویکردها، از کشورهای غربی و پیشرفته سرچشمه گرفته و سپس در کشورهای در حال توسعه مورد استقبال و یا تقلید قرار گرفته است، اما با نگاهی دقیق‌تر به کیفیت معماری و شهرسازی شهرهای سنتی می‌توان گونه‌هایی از مشارکت فعال مردمی در سطوح مختلف را بازشناسی کرد. مشارکتی که به ویژه در فضاهای عمومی شهری نمود پیدا کرده و موجب افزایش سطح تعاملات اجتماعی، امنیت و در نتیجه پایداری اجتماعی شده است. آنچه این پژوهش به دنبال آن است تبیین جایگاه مشارکت مردمی در شهرهای سنتی ایران است؛ بنابراین ابتدا به بررسی و شناخت انواع مشارکت و سطوح مطرح شده‌ی آن در دهه‌های اخیر پرداخته و پس از بررسی رفتارها و فعالیت‌های اجتماعی در نمونه‌ای از بافت های تاریخی، مولفه‌های موثر بر مشارکت در شهرهای سنتی را معرفی و به مقایسه آن با رویکردهای مطرح شده‌ی معاصر می‌پردازد. بررسی و شناخت این رفتارها، تحلیل، ریشه‌یابی و بررسی ارتباط متقابل آن با کالبد و کیفیت های محیط مصنوع، می‌تواند به عنوان بررسی یک نمونه موردی موفق در شناخت مولفه های موثر بر مشارکت اجتماعی در معماری راهگشا بوده و منجر به ارایه راهکارهایی مفید شود.